Włoski dżentelmen.

muzyka

Kiedy wszystko zaczęło się sypać? Nie wiesz. Nie zauważyłaś, jak z dnia na dzień było coraz gorzej, a atmosfera gęstniała z minuty na minutę.  Denerwowała cię jego wszechobecność. Brudne skarpety w twojej małej łazience. Brudny kubek po niedopitej kawie. Okruchy na stole. Głośne gwizdanie podczas golenia. Nie opuszczanie deski po wyjściu z toalety. Łaknęłaś samotności, tej bezpiecznej ciszy, w której zawsze żyłaś. Zagubiłaś się i potrzebowałaś czasu. Ale przecież nie wyprosisz go, nie powiesz żeby zajął się sobą, bo za bardzo go pragnęłaś. Mimo tych wszystkich przywar, był ważny. Tylko coś niedobrego działo się w tobie, Cyntio. Skąd ta drażliwość? Skąd gorycz i żal? Czy przypadkiem nie z powodu utraty Dragana?

- Nie chcę. Puść- odsunęłaś się, gdy zaczął cię rozbierać. W jego pociemniałych oczach dostrzegłaś złość. Potem gniew. „Co zrobiłem źle?!”- krzyczały rozognione źrenice. Odsunął się, usiadł na łóżku i potarł szorstką dłonią zmarszczone czoło. Chwilę walczyłaś ze sobą, bo część ciebie chciała objąć go za plecy i po prostu zakończyć tą niemą kłótnię. Ale druga myśl była silniejsza. Wstałaś, podeszłaś do okna i spojrzałaś w grudniowe słońce. Cisza, taka kojąca i dobra. Zamknęłaś oczy, choć na chwilę znajdując równowagę.

- Cyntia…- szepnął i poczułaś jak zaciska swoje ramiona wokół twojej talii.

- Powiedz mi. Kim dla ciebie jestem? I kim w tym wszystkim jest Michaela? To takie trudne do wyjaśnienia?

A on nie odsuwając się ani na milimetr, objął cię jeszcze mocniej.

- Przestań, bo mnie zgnieciesz- stęknęłaś, z trudem oddychając. Wyrwałaś się z tego uścisku i odwróciłaś gwałtownie, stając twarzą w twarz z Cristianem.

- Bo to jest trudne, Cyntio. Michaela jest siostrą Dragana i nie mogę jej po prostu tak obrazić, jak każdej napalonej dziewczyny.

Skąd ten chłód? Skąd ta złość w jego pięknych dotąd oczach? A kiełkująca na dnie twojej duszy niepewność, po raz pierwszy wkradła się między was. Zobaczył to w twoich rozszerzonych źrenicach.

I zrobiłaś to, na co od dawna miałaś ochotę. Po prostu spytałaś.

- Kochasz ją?

- Nie wiem.

- A mnie kochasz?

- Nie wiem, Cyntia. Kurwa, już nic nie wiem- zaklął po polsku, co tak śmiesznie zabrzmiało że tylko się zaśmiałaś. Pełnym  głosem, prosto w jego piękną twarz. Chwycił cię za ramiona, potrząsnął żebyś się uspokoiła. A ty nic. Dalej się śmiałaś, ocierając łzy płynące po policzkach. I nagle spoważniałaś.

- Nie chcesz nikogo ranić, tak? A Dragan? Skoro wiedziałeś że on kocha mnie, dlaczego jego też zraniłeś?

Nie odpowiedział. Odsunął się.

- Nie odwracaj się ode mnie!- chwyciłaś go za barki, byleby zwrócił oczy na ciebie. Czułaś jak szaleje jego nieobliczalny męski temperament i lada chwila stanie się to co nieuniknione. Zacisnęłaś do bólu powieki, gdy przycisnął cię do ściany. Zimna, chropowata faktura i jego ramiona. Miłość i nienawiść. Naparł z ogromną siłą na twoje wargi, równocześnie bijąc pięścią w ścianę. Tak, bogu ducha winna ściana dostała zamiast ciebie.

- Tego chciałaś?- szalone czarne oczy, wilk w męskim ciele. Czujesz jak budzi w nim się ten pierwiastek męskiego charakteru, którego za nic w świecie nie chciałaś obudzić.

- Cholera, Savani, w końcu to wykrzycz!- wrzasnęłaś mu w twarz, na przekór głosowi rozsądku.

I stało się. Piekący policzek, ślad jaki został po jego solidnym uderzeniu, zgasił to narastające piekło. Chwyciłaś się szafy, pochyliłaś i wdychałaś łapczywie powietrze. Hiperwentylacja. „Tylko nie płacz, Cynia. Nie rozklejaj się.”- powtarzałaś sobie w głowie. Ale przecież byłaś już inną osobą. Nieśmiała Polka, z którą można zrobić wszystko, machała zza linii horyzontu do tej twardej kobiety, znającej swoją wartość. Podniosłaś się i spojrzałaś w jego przerażone oczy. Wiedział co zrobił. 

- Zadowolony? Pobiłeś swoją polską dziwkę i czujesz się taki męski?- syknęłaś, patrząc wyzywająco.

- Cyntia... Ja nie wiem... 

- Przestań- uciszyłaś go gestem ręki- proszę, uderz jeszcze raz. Ulżyj sobie- nadstawiłaś drugi policzek, sprawiając że cały oblał się purpurą.

- Daj spokój, Mała.

- No już!- krzyknęłaś, nie panując nad sobą i rzuciłaś się na niego- Michaela lubi dostać po buźce? A może woli pasem po pośladkach? 

Kolejny cios. Tym razem mocniejszy, sprawił że upadłaś na podłogę. Wiedziałaś że tym razem go sprowokowałaś, że już totalnie nad sobą nie panował. I to ci wystarczyło. Bolesne poczucie fizyczności. Skuliłaś się na podłodze i przez tę jedną chwilę chciałaś zniknąć. Rozpłynąć się w powietrzu, by nie musieć znów na niego patrzeć. Podał ci rękę, ach ten włoski dżentelmen. Jego dotyk wciąż elektryzował twoją skórę. Cholerna rola ofiary. Przyciągnął cię do siebie, z całej siły chcąc przytulić, co znowu sprawiło ból. To cię otrzeźwiło. Wciąż w jego ramionach, tak jak to cię uczył kiedyś tato, walnęłaś go prosto między nogi. I dopiero gdy osuwał się z bólu po twoim ciele, poczułaś że możesz to powiedzieć:

- A ja cię kocham, Cristian. I dlatego tak to boli. Żegnaj.

I wyszłaś ze swojego domu, tak jak stałaś, w burym swetrze, czarnych legginsach i ciepłych skarpetach na nogach. Świąteczne stragany rozbrzmiewały tysiącami melodyjek i lśniły milionem świecidełek. Ale jedynymi odbijającymi się kolorami w twoich oczach były łzy. Pośród wesołego „Merry Christmas, everyone” odnalazłaś drzwi do domu swojego przyjaciela. I wpadłaś w jego silne, bezpieczne ramiona.

~*~

Proszę bardzo, zlinczujcie mnie.

Nowy na Uwikłanych.
A po zakończeniu Savy czyli całkiem niedługo zaproszę Was na Bezsenność.
Nowy adres aska.

Zachęcam do komentowania, to jest dla mnie informacja zwrotna czy podoba Wam się to co piszę. A przecież nie robię tego tylko dla siebie...Chociaż czasem mam takie wrażenie. 
A listę informowanych chyba znów muszę zmodyfikować, bo połowa i tak tego nie czyta :(

Całuję gorąco Te, które wciąż są ze mną, S. :*