Gorsza niż Meduza.

muzyka

Cristian. Twój mężczyzna. Męski. Dojrzały. Z ogorzałą, opaloną twarzą we włoskim słońcu. W markowych okularach. W modnych ciuchach, w których jeszcze bardziej ociekał seksem niż do tej pory. Tak Cyntio, teraz wiedziałaś co to seks. I nawet nie zdawałaś sobie sprawy, jak bardzo ci z tym dobrze. Najlepszym dowodem na twoją kobiecość była śmiała, wydekoltowana sukienka pod kolor burgundowej szminki na ustach. Jak to mówią? Blondynce do twarzy w takim odcieniu. I ty świadomie korzystałaś z nowo odkrytego seksapilu. By czarować, uwodzić i wciąż zdobywać jednego mężczyznę, w którego ramionach mogłabyś umrzeć. Tylko on się liczył. To nic, że wszyscy patrzyli. Że skupiałaś na sobie rozognione spojrzenia ciekawskich Włochów. Że kelner w restauracji wciąż wpatrywał się w twój dekolt, a wino lało się kropelkami po białym obrusie. Z pobłażliwym uśmiechem Cristian zwrócił mu uwagę, a ten speszony dołożył butelkę na koszt firmy. Gdy już zostawił was samych, brunet złapał przez stół twoje palce i ucałował je delikatnie.

- Widzisz Cyntio, co wyrabiasz z nami, mężczyznami?- zaśmiał się cicho. Cicho i seksownie.

I spędziliście wieczór w cudownej, intymnej atmosferze, pośród gorących szeptów i pełnych pożądania spojrzeń. A gdy objęłaś ustami kawałek pieczonej cukinii, Sava wstrzymał głośno oddech. Bawiłaś się z nim, sprawdzałaś granice jego wytrzymałości. Widziałaś jak wielka ręka zacisnęła się na stole, a on cicho jęknął, gdy twoja dłoń odnalazła jego kolano.

- Chodźmy stąd. Zabieram cię do domu. Do łóżka. Natychmiast- wystękał, próbując uspokoić rozszalałą męskość.

- Dobrze Cristianie- stanęłaś obok niego i pochyliłaś się, muskając ustami ucho i zaplatając mu ręce wokół szyi.

- Dostałaś w swoje ręce kobiecą broń, i teraz z niej do mnie strzelasz- jęknął jakby z żalem i odchylił głowę do tyłu, spoglądając w twoje roziskrzone oczy.

- Sam mi ją podarowałeś, Sava- mruknęłaś cicho, całując go w szyję.

- Jesteś gorsza niż Meduza, Bellissima. Kiedyś mnie wykończysz- wychrypiał, łapiąc cię za ramiona i sadzając sobie na kolanach. 

Nie zważał już na nic. Na to, że jesteście w restauracji i wszyscy przyglądają się wam ciekawie. Że kelner, który niósł tacę wypełnioną jedzeniem, upuścił ją na środku podłogi. Na to, że ktoś pukał w szybę. Tak. Ktoś z ulicy do was pukał…

- Cristian- szepnęłaś, z żalem odrywając od niego usta. A on otworzył oczy i zobaczył stojącego z nosem przy szybie Dragana.

Nieuchronne starcie z Travicą musiało kiedyś nadejść. Tylko czy tego chciałaś? Do chwili obecnej, wszystko było dobrze. A zranienie waszego wspólnego przyjaciela wydawało się zakończeniem pewnego etapu. I bałaś się jaka będzie ta kolejna baza.

Po jego minie już wiedziałaś. Zawiodłaś go. Zawiodłaś przyjaciela.

I nie umiałaś ubrać w słowa tego co czułaś, gdy odchodził ze spuszczoną głową w mrok ulicy. Zgarbione plecy aż wołały o czułość. Czułość której nie mogłaś mu dać. Wciąż wybrzmiewały ci w głowie jego dobitne słowa: „a ja myślałem, że przyjeżdżasz tu dla mnie, Cyntia”. A to bolało. Bardziej niż powinno. I chciałaś za nim pobiec, przytulić się do niego, powiedzieć że jakoś to poskładamy, damy radę. Ale Savani mocno objął cię swoimi silnymi ramionami i przytrzymał. Szamotanina. Jeszcze ostatkiem sił próbowałaś się wyrwać, a brunet raz za razem całował twoje już poczochrane włosy i szeptał:

 -Cicho, już cicho Bellissima. On sobie musi to sam ułożyć, bez nas.

I w końcu go posłuchałaś. Bo to przecież Sava znał Travicę lepiej niż ktokolwiek inny.

*

Cristian spał w swoim wielkim łóżku, przykryty jedynie zmiętym prześcieradłem. A ty ubrana w jego koszulę, stałaś na balkonie i myślałaś o Draganie. Kochanym przyjacielu, który gdzieś, tam, pewnie pił kolejną Whisky w barze.

I było ci bardzo smutno, bo sama nie wiedziałaś co robić. Czy iść do niego i rozmawiać, czy czekać aż sam się odezwie. Nie chciałaś go stracić, zbyt wiele dla ciebie znaczył. Tylko czy on potrafił to przełknąć? Ten wasz związek, twój i Cristiana…? A właściwie, czym jesteście? Nigdy nie padły żadne słowa i deklaracje.

Położyłaś się obok niego i pocałowałaś czarną brodę.

- Cristian, kim dla ciebie jestem?- spytałaś w przestrzeń, a odpowiedziało ci jedynie ciche westchnienie uśpionego mężczyzny.

~*~

Żal mi Drago, ale tak musi być :(

Miśki, jesteśmy już za połową, niewiele do końca więc proszę, dawajcie częściej o sobie znać. Smutno mi jak patrzę na tą topniejącą liczbę komentarzy :(

Jak minął Sylwester? Spokojnie czy wybuchowo? :)

Zapraszam też na Uwikłanych, gdzie pojawił się pierwszy rozdział.

Całuję, Wasza S. :*