Twój przyjaciel Dragan.

muzyka

Zamieszkałaś w uroczym domku, który nie był ani w samym sercu miasta, ani na peryferiach. Propozycję samochodu odrzuciłaś na wstępie. Tu najwygodniejsze były skutery, które mieściły się bez problemu w ciasnych uliczkach rynku, ale też sprawdzały na szerokich poza miastowych obwodnicach. Kursowałaś między domem i restauracją, w której odbywałaś swoje szkolenie, spotykając się na każdym kroku z niezdrowym zainteresowaniem.Wiedziałaś, że łatwo nie będzie, bo przecież stereotypów nie da się pominąć. Każdy napotkany Włoch oglądał się za tobą, bez względu na wiek i pozycję społeczną. Od młodych chłystków, przez studentów, po starszych, siwiejących tatusiów i nawet dziadeczków o lasce. Byłaś odmieńcem. Przybyszem z Polski. Pożądaną kształtną blondynką o niebieskich oczach.

Ale przecież był tu Dragan, którego obecność dawała poczucie bezpieczeństwa. Przesiadywał u ciebie wieczorami, kiedy najbardziej doskwierała samotność. I mimo swoich treningów przygotowujących do sezonu zajmujących większość dnia, troszczył się o ciebie jak starszy brat którego tak bardzo potrzebowałaś. A jego oczy tak przyjemnie błyszczały w swojej ciemnej barwie, takie psie i takie poczciwe. Nie musiałaś mu dziękować, bo on i tak wszystko wiedział. Lubił przebywać w twoim towarzystwie, śmiać się z abstrakcyjnych żartów i poprawiać twój marny włoski akcent z którego zawsze byłaś dumna. A ty uczyłaś go polskich przekleństw i spiekłaś raka, gdy zapytał co znaczy „cipa”. Śmiał się głośno, gdy zawile tłumaczyłaś ginekologiczne terminy, marszcząc czoło i nie chcąc czegoś pominąć.

Kilka dni później pomógł wybrać ci sukienkę na bankiet, bo przecież nie przygotowałaś się na takie wyjścia. A Draganowi odmówić nie mogłaś, bo to prawie brat, bo przyjaciel i towarzysz w tej włoskiej niedoli. Tym razem nie było mowy o szmateksie i granatowej sukience którą tak lubił Ljubomir. To miał być bal na rozpoczęcie sezonu, a ty nie chciałaś zawieźć przyjaciela swoim nieporządnym wyglądem.

Gdy przymierzyłaś pudrową ślicznotkę i beżowe szpilki już ozdobiły twoje nogi, zauważyłaś wesoły błysk w jego ciemnych oczach, a ten śmieszny kolczyk który zrobił sobie w uchu z przekory, zadrgał niekontrolowany.

- Jak wyglądam Draganie?- spytałaś nieśmiało, bo przecież prawie naga stałaś przed prawie obcym mężczyzną. I twoje ciało stało się manekinem na widoku publicznym. A na nim zawisła bajeczna kiecka z pudrowego różu. I beżowe szpilki w których stopy kiwały się przez fale idące aż od rozdygotanych kolan i skręconego z przerażenia brzucha.

- Bellissimo. Wyglądasz pięknie, Cyntio- uśmiechnął się łobuzersko, a usta zadrgały w potwierdzającej harmonijce zębów, powodując cmoknięcie.

- W takim razie kupuję- postanowiłaś, bo nigdy nie lubiłaś długo wybierać. Matka zawsze siłą ciągała cię po sklepach, zazwyczaj z marnym skutkiem. Travica z aprobatą przyjął twoją decyzję i zakupił do kompletu krawat, zupełnie jak na studniówkę. Ale nie miałaś mu za złe, że chce mieć cię tego wieczoru dla siebie, bo przecież to był twój przyjaciel Dragan, którego ojca bardzo lubiłaś.

Przyjechał po ciebie wieczorem i przywitał delikatnym pocałunkiem w policzek. Jego pudrowy krawat wyglądał uroczo, a ucho z kolczykiem śmiało się z zadowolenia że tak pięknie wyglądasz. Taksówkarz przyglądał ci się ciekawie, dlatego zrobiłaś się jeszcze bardziej czerwona pod warstwą różu. Zdenerwowany Dragan opieprzył kierowcę i nie doliczył mu napiwku, mszcząc się tym samym za twoją urażoną dumę. Zdenerwowana ściskałaś jego ramię, gdy pochłonął was tłum wysokich ludzi. Czułaś że nieśmiałość i złe samopoczucie doskwiera ci jeszcze mocnej niż w taksówce i na bankietach rodziców. Bo teraz każdy spoglądał w twoją stronę, bo przecież byłaś jedyną blondynką na sali. I byłaś parą Travicy, tego Travicy, syna Ljubomira i numeru jeden na rozegraniu we włoskiej reprezentacji i klubie.

Stanęliście u szczytu schodów, gdzie rozpościerał się widok na całą salę. I spojrzałaś w dół, w samo serce parkietu, gdzie namalowana mikasa machała tak przyjaźnie i radośnie, znajomo jak w domu. A na środku żółto- niebieskiego malunku stał mężczyzna. Wysoki jak reszta, ciemny jak oni, ale jako jedyny uśmiechnął się do was. Do Dragana.

- Bo to mój przyjaciel, wiesz, Cyntia?- zachichotał Travica i pomachał do bruneta. A ty spiekłaś raka, bo wiedziałaś że przyjdzie ci z nim rozmawiać, a nie lubiłaś poznawać przystojnych mężczyzn którzy wprawiali cię w zakłopotanie. Widząc twoje emocje, delikatnie ścisnął drżące palce i sprowadził po schodach. A ty czułaś na sobie palący wzrok owego przyjaciela i jeszcze bardziej drżały ci nogi. I zaśmiałaś się nerwowo, gdy jeden obcas nieproszony wydał przedziwny dźwięk a potem brzydko się ugiął. Rozcapierzyłaś palce na ramieniu Dragana i westchnęłaś miast stęknąć, bo to byłoby niekulturalne pośród tłumu gapiów. A on, brunet, uśmiechnął się rozbawiony twoim zakłopotaniem i podał wielką rękę, którą niepewnie uścisnęłaś. Poza zasadami savoir vivr’u zupełnie jak wszyscy Włosi,  którzy mieli się za kogoś lepszego. Jednak zmieniłaś zdanie, gdy uniósł twoją dłoń do ust, pocałował koniuszki palców i szepnął:

- Jestem Cristian- szarmancki i przystojny, jednak w zupełnie inny sposób niż Dragan.

- Cyntia- umiałaś jedynie cicho szepnąć, ganiąc się w duchu za tę cholerną nieśmiałość. A on wzbudził twoje jeszcze większe zainteresowanie, gdy przyniósł drinki i kazał „Cyntii i Draganowi pić i dobrze się bawić”. Więc dobrze się bawiłaś, bo brunet był bardzo przekonywujący. I tańczyłaś w bezpiecznych ramionach Dragana i nawet śmiałaś się z włoskich kawałów opowiadanych przez jakiegoś starszego pana. A gdzieś w oddali błyskały czarne oczy Cristiana, a jego ciemna broda marszczyła się w drapieżnym uśmiechu. I poczułaś coś dziwnego, czego wcześniej nie doświadczyłaś. Że ten nowo poznany Włoch pociąga cię bardziej niż jakikolwiek wcześniej mężczyzna. I chciałabyś dowiedzieć się co to oznacza, w praktyce, ale widziałaś że przyszedł z wysoką kobietą, która śliniła się na jego widok.

- Na śmierć zapomniałem- odezwał się Dragan po kolejnym szalonym tańcu, obejmując cię ramieniem.

- A o czym, Draganie?- zaśmiałaś się perliście, bo było ci tak lekko po szampanie a nawet i trzech.

- Ojciec kazał mi zapoznać cię z Michaelą- uśmiechnął się przepraszająco i pociągnął w stronę barku. Ku twojemu zaskoczeniu ale też i skrytej radości, stanęliście naprzeciwko pożądanego przez ciebie Cristiana.

- To raczej nie jest ta Michaela- zaśmiałaś się cichutko i spłonęłaś rumieńcem, gdy brunet zajrzał w twoje rozognione oczy.

- Daleko mi do waszego kobiecego wdzięku- zawtórował Savani, ujmując twoje drugie ramię, a tobie zadrżało serce od tego dziwnego, nieznanego uczucia. I wieczór należałby do całkiem udanych, gdyby śliniąca się do bruneta, wysoka dziewczyna nie okazała się właśnie sławną Michaelą, siostrą twojego przyjaciela Dragana, którego tatę Ljubo tak bardzo lubiłaś.

~*~

Wiem że nawalam. Przez ten tydzień mało co czytałam, ale ostatnie dni stały pod znakiem wesela, z którego wróciłam kilka godzin temu. Nie pytajcie o wrażenia- ilość alkoholu którą wlali we mnie kuzyni i wujkowie, mnogość przetańczonych tańców i zabawa do białego rana mówi sama za siebie ^^ Proszę mi wybaczyć zaległości, postaram się je nadrobić jak najszybciej. Od jutra wracam na uczelnię, więc wszystko powinno wrócić do normy- nauka i siedzenie non stop przed kompem, czyli wszystko lepsze niż książki! :D

Na dniach pojawi się epilog Wronki, więc wystartujemy z Kurkiem. 
A za jakiś czas-> Uwikłani.

Całuję serdecznie, S. :*