Zapach mięty i boskie wino.

muzyka

 Przygotowywanie włoskich potraw sprawiało ci ogromną radość. W swoim własnym świecie, pośród garnków i aromatycznych przypraw, zapominałaś o otaczającej cię rzeczywistości. Prowadzący kurs szef kuchni  musiał siłą odganiać cię od naczyń ,gdy do późnych godzin popołudniowym zajmowałaś stanowisko, osamotniona w wielkiej kuchni, którą dawno temu opuścili pozostali uczestnicy. Rzewnym wzrokiem po raz ostatni omiotłaś pomieszczenie, które było wszystkim czego potrzebowałaś od życia. Wystarczyło na chwilę przymknąć oczy, by poczuć zapach świeżej bazylii, rozmarynu i goździków. Wciągałaś to wszystko nosem, rozkoszując się do granic rozkoszy i zapisując na kartach kory mózgowej. Z niechęcią opuściłaś restaurację i wolnym krokiem udałaś się w stronę skutera. Już miałaś odpalać silnik, gdy zauważyłaś mężczyznę, nonszalancko opartego o przeciwległy murek. I to byłoby zbyt proste, gdyby okazał się nim Dragan, czuwający nad twoim bezpieczeństwem. Rzecz miała się znacznie gorzej, bo za markowymi okularami skrywały się czarne oczy pociągającego Cristiana. A ty nie wiedziałaś co powiedzieć, czy zagadać bądź też podejść. Bo to przecież był zupełnie obcy mężczyzna w zupełnie obcym mieście, który w dodatku bawił się z Michaelą na bankiecie. Twoje okryte purpurą policzki musiały zdradzać zbyt wiele, bo Savani tylko zaśmiał się drapieżnie, zupełnie nie po bratersku jak to zwykł robić Dragan. I podszedł do ciebie. Podszedł i ujął twoją drżącą ze zdenerwowania dłoń w swoją wielką łapę, a twoje serce niemal wyskoczyło z piersi. Tak bardzo byłaś stremowana i zaskoczona, że głos już całkiem zamarł ci w gardle. Zapach jego perfum wypełnił twoją przestrzeń bezpieczeństwa, a paraliżujące wszystkie kończyny uczucie sprawiło że stałaś się jego ofiarą. A on, zbyt włoski Włoch, mógł zrobić z tobą na co tylko miał ochotę. Chwycił delikatnie pasmo twoich blond włosów i założył ci je za ucho, odsłaniając drżące wargi. Przejechał białymi zębami po swoich ustach i miałaś wrażenie że zaraz cię pocałuje. Ale on tylko zbliżył się do twoich wpół uchylonych warg i szepnął:

- Witaj Cyntio.

Owionął cię zapach mięty, zmieszany z erotyczną męskością. I nie panowałaś nad sobą i drżeniem nóg, gdy ujął twoją drugą dłoń i pociągnął do skutera. Założyłaś kask, jednak dla niego już nie posiadałaś owego zabezpieczenia. Jego mocne palce wbijały się w twoje ciało, obejmując w talii, a gorący oddech łaskotał w szyję, mimo smagającego pędu powietrza. Stojąc na czerwonym świetle, obróciłaś się na sekundę, by zatonąć w czarnej toni jego oczu i przejechać wzrokiem po zniszczonej od wiatru fryzurze. Uśmiechnął się samym kącikiem ust a ty momentalnie odwróciłaś głowę, by nie widział twoich czerwonych policzków. Czułaś że przysunął się jeszcze bliżej, a jego klatka unosiła się rytmicznie z twoją, materiał przy materiale. Wielkie dłonie zmieniły położenie i z zagłębienia talii przeniosły się w okolice podbrzusza. Przeszedł cię przyjemny dreszcz i niemal straciłaś panowanie nad kierownicą, co nie uszło jego uwadze. Przekrzykując pęd powietrza, poprosił byś zatrzymała się na zadrzewionym wzgórzu, co posłusznie uczyniłaś. Czekając na rozwój wydarzeń, stanęłaś w niepewnej pozie i przekrzywiłaś jasną głowę. Obserwował cię jak lew antylopę, nie spuszczał wzroku z twoich przygryzionych ust. I wyciągnął ukryty w krzakach koc oraz kosz, a z niego same wspaniałości. W tym boskie wino, którego każdy łyk systematycznie rozwiązywał ci język. I już nie byłaś stremowana gdy patrzył tymi swoimi oczami i uśmiechał się tak zabójczo. Nawet jego szorstkie dłonie, błądzące po twoim ciele i zachłanne pocałunki nie budziły przerażenia. Dopiero gdy księżyc zaświecił na pociemniałym niebie, uznałaś że czas wracać do domu. 

Stałaś w oknie, ubrana w powiewną koszulę nocną i rozognionym wzrokiem szukałaś zrozumienia w tym niezbadanym wszechświecie. Wspomnienie Cristiana i jego namiętnych pocałunków, rozpalających twą dziewiczą nieśmiałość, nie dawało ci zasnąć. Matka chciałaby wiedzieć o tym wieczorze wszystko, z najdrobniejszymi szczegółami. Tylko że w jej wyobrażeniu o twoich podbojach sercowych, miniony wieczór powinien być spędzony z Draganem. To on powinien cię całować i szeptać na ucho komplementy. Już miałaś przed oczami jej minę, gdyby dowiedziała się o Cristianie. Proste wytłumaczenie: „nie umiem mu się oprzeć, mamo”, nie załatwiłoby sprawy. A już: „po raz pierwszy chcę być tak blisko mężczyzny” przyprawiłoby ją o niekontrolowany zawał serca. Dlatego jej telefon milczał, przynajmniej jeśli chodzi o połączenia z twojej strony.

I nie potrafiłaś już tej nocy zasnąć, mierząc się ze swoimi myślami do białego rana i rzucając ciałem po całym łóżku. Zamykając oczy, przenosiłaś się w świat Cristiana. Jego twarzy, ust i rąk. Odbijające się echem w twojej głowie, zmysłowe „jesteś piękna, Cyntio”, rozpalało podbrzusze i przyprawiało o szybszy oddech. Dopiero gdy pierwsze promienie porannego słońca wpadły przez okno i zatańczyły na twoim policzku, osunęłaś się w ramiona Morfeusza, przybierającego oblicze Cristiana.

*

Jednak twoje pragnienia nie zostały spełnione, bo Savani był niczym duch przez następne kilka dni. Gdy wybiegałaś stęskniona z restauracji, w popołudniowym słońcu błyszczał jedynie czerwony skuter i miejsce na którym siedział i wtulał się w twoje plecy. Zawiedziona i zamyślona, nie zauważyłaś biegnącego za tobą Dragana. Dopiero gdy stanął na twojej drodze i prawie go przejechałaś, wybudziłaś się z tego nieprzyjemnego snu. Snu o Savanim.

- Cyntio, dlaczego się nie odzywasz?- bezpardonowo chwycił cię za rękę i żądał wyjaśnień. A ty nie mogłaś dać znać przyjacielowi, że umawiasz się z jego kumplem, bo przecież on lubił cię w inny sposób niż byś chciała, ale właśnie tak jak życzyli sobie rodzice. Dlatego uśmiechnęłaś się wymijająco i pojechałaś z nim do dużego domu, w którym urzędował wraz z Michaelą pod nieobecność ojca. Ljubomira, który był przecież trenerem twojego ukochanego rzeszowskiego klubu. 

Gotowaliście kolację i żartowaliście, ale Dragan w swoim zachwycie nad twoją potrawą nie zauważył jak bardzo jesteś nieobecna. I sałatka, którą zawsze nieprzyzwoicie się zajadałaś, dziś leżała na talerzu nieruszona. Dopiero gdy Michaela wróciła z pracy, ożywiłaś się i postanowiłaś wybadać tę wysoką dziewczynę o Cristiana. Nie podejrzewałaś, że obiekt twojego pożądania może tak nagle zmaterializować się w domu Dragana i przyprawić o palpitacje serca. Dlaczego nie podeszłaś się przywitać, jak nakazują względy uprzejmości? Bo to on powinien. Oczywiście. I tak też zrobił. Zamaszystym krokiem przeszedł przez pokój i złożył na twoim policzku słodki pocałunek. A ty przymknęłaś oczy, bo poczułaś że jego ręka, będąca poza zasięgiem wzrokowym rodzeństwa Traviców, znalazła się na twoim odsłoniętym udzie. 

I cały wieczór był cokolwiek dziwny, bo przecież nie wiedziałaś o czym masz z nim rozmawiać. Dragan próbował ratować sytuację kiepskimi żartami, z których wszyscy śmiali się sztucznym głosem i oddychali z ulgą że ktoś zagłusza ciszę. Michalea maślanymi oczami próbowała usidlić Cristiana, a ty wbijałaś wzrok w swoje splecione palce ze wstydu i zażenowania. Poczułaś na sobie przeszywającą uwagę Savaniego, więc spłoszona uniosłaś głowę i utonęłaś w pożądliwych oczach, tak bardzo rozpalających cię od środka.

A Dragan nie omieszkał po raz kolejny wprawić cię w zakłopotanie i spytać na odchodnym:

- Dlaczego nie lubisz Cristiana, Cyntio?

 ~*~

Coraz bardziej wkręcam się w tą historię, kurcze. 

Piszcie czy się podoba, co?

Ostatnio wzięło mnie na refleksje, dotyczące wszystkiego i wszystkich. Nie wiem czy moje blogowanie ma dalszy sens, skoro z wcześniejszych 40 czy 50 komentarzy robi się 15. Zdaję sobie sprawę że tak to działa- ja mam zaległości w komentowaniu, to i u mnie drastycznie spada liczba odwiedzin. 
Cóż, chyba muszę się do tego przyzwyczaić, bo w tym momencie nie mam czasu praktycznie na nic, a co dopiero na blogi. Dziękuję tym, które wciąż tu są, mimo moich haniebnych zaniedbań. Nawet nie wiecie ile to dla mnie znaczy! :*
Pojawiają się pytania o Kurka- w tym tygodniu postaram się w końcu ruszyć z publikacją, pierwsze rozdziały napisane, ale chcę się zabezpieczyć przed zastojem, więc jeszcze chwila cierpliwości. Do końca października zaczniemy, obiecuję!
Całuję moje Wierne Czytelniczki.
S. :*